انتقال توده فیبر به استوانه
دو دیدگاه متناقض درباره مکانیسم انتقال فیبر گزارش شده است. اکسلی [26] پیشنهاد کرد که توده فیبری در تیکرین، بین سیم سیلندر و صفحه پشتی قرار گیرد. در حالیکه وارگا [10] بر این باور است که توده فیبری از تیکرین به شکل زیر نواری شود. در تغذیه به کارد ،توده ها و فیبرها به صورت تصادفی قرار گیرند و با فعالیت تیکرین، در جهات طولی نسبت به چرخش غلتک قرار گیرند. انتهای دسته¬های کوچک تازه تشکیل شده بالای سیم تیکرین بیرون زده می¬شود و به آسانی با نوار اره¬ای، به شکل نواری درمی¬آید. این امر دلالت بر این دارد که انتقال، برگشت دو انتهای فیبر را نیز در بر می گیرد. جهت¬دهی و موازی¬سازی بیشتر توده فیبری، در طول انتقال به استوانه رخ می دهد.
بیشتر بخوانید: توپولوژی و بخش های ریزشبکۀ IIT
هیچ کار آزمایشی منتشر نشده است که مطالعه¬ای بر روی انتقال فیبر از تیکرین به سیلندر انجام داده باشد. بنابراین، هنوز باید مشخص شود که آیا در فصل مشترک استوانه که سرعت سطحی بیشتری دارد، توده فیبری را با نوارهای اره¬ای به شکل نواری در می آورد یا تیکرین، از طریق فعالیت نیروهای سانتریفیوژی، توده-های کوچک و فیبرهای منفرد را به استوانه می¬فرستند تا ترکیبی از هر دو اتفاق می¬افتد. همچنین تعیین این نکته جالب توجه است که آیا جریان هوا در این ناحیه به انتقال توده فیبری کمک می¬کند یا خیر. در هر حالت، توده فیبری احتمالاً در معرض آثار کششی کنترل نشده قرار می¬گیرد که می¬تواند بی نظمی هایی را در جریان جرمی ایجاد کند.
ناحیه 2: ناحیه کاردینگ فیبر
در ناحیه کاردینگ، برهم¬کنشی بین توده فیبری و نوار دندان¬اره¬ای استوانه و فلت¬هایی که کاملاً فیبرها را مجزا می¬کنند و جریان توده جرمی را موازی می¬سازند، رخ می¬دهد.
با در نظر گرفتن اینکه فیبرها چگونه در ناحیه کاردینگ وارد می¬شوند و در آنجا جداسازی می¬شوند، اکسلی [26] پیشنهاد کرد که توده¬های کوچک در نوار استوانه¬ای با قدرت نگاه داشته نمی¬شوند زیرا زاویه دندانه، هم¬جهت با چرخش استوانه است. بنابراین، به آسانی حذف می¬شوند و توسط دندانه¬های مخالف فلت نگهداری می¬شوند. در نتیجه، فرض می¬شود که زمانی که فلت به ناحیه کاردینگ وارد می¬شود، تقریباً از فیبرها پر می-شود و جریان هوا در این ناحیه به انتقال توده فیبری کمک می¬کند. با نواری شدن توده فیبری، نواحی بعدی نوار اره¬ای استوانه، فلت کاملاً پرشده را به عقب می¬رانند و به پیش می¬روند تا فیبرها را از فلت به شانه برده و سپس آنها را به دافر برسانند. فعالیت شانه، سبب می¬شود که فیبرها به اطراف نقاط سیم استوانه¬ای قلاب شوند و مانع حذف آزادانه آنها از دیگر فلت¬ها می¬شود. آزمایش¬های دبار و واتسون [27] روی حرکت فیبرهای ردیاب پرتوزا در یک کارد مینیاتوری نشان داد که برخی از فیبرهای گرفته شده با فلت¬ها، تنها در نوار اره¬ای سیلندر بعد از چرخش¬های متعدد سیلندر حذف می¬شوند.
وارگا [10] دیدگاه متفاوتی را نسبت به اکسلی گزارش کرد. او گزارش کرد که دو نوع فعالیت در فصل مشترک فلت – استوانه رخ می¬دهد. اول، یک فعالیت کاردینگ که در آن، لایه بالایی توده¬های کوچک یا گروه فیبری باز شده گرفته شده و توسط فلت¬ها نگهدای می¬شود در حالیکه همزمان، لایه پایین با سطح استوانه¬ای گردان سریع، بریده و دورمی¬شود. این اقدام، سبب می¬شود که بخش بالایی از فلت¬ها آویزان شود با بخش¬های متعاقب سطح سیمی استوانه¬ ارتباط داشته باشد که منجر به فعالیت دوم می¬شود که شانه¬زنی است و در آن، نوار اره¬ای استوانه¬، گروه¬های منفرد یا کوچک فیبرها را قلاب می¬کند و آنها را از لایه بالایی شانه می¬زند. فلت دوم، لایه پایین را در استوانه می¬گیرند و عملیات را تکرار می¬کند. به این روش، توده¬های کوچک یا گروه فیبرها، به صورت فیبرهای مجزا جداسازی می¬شوند.
با انجام تغییرات شدید در رنگ توده فیبری تغذیه شده به کارد، اکسلی [26] نشان داد که توده¬های کوچک بار شده روی یک فلت معین، توسط نوار استوانه به پیش می¬روند و به کمک چند فلت پیش رو (معمولاً 4 عدد) به صورت فیبرهای مجزا درمی¬آید. نتیجه می¬گیریم که تبادل فیبرها بین سیلندر و فلت¬ها در ناحیه کاردینگ کامل رخ نمی¬دهد. سنگوپتا و همکارانش [28] اندازه¬گیری¬هایی از نیروهای کاردینگ/شانه¬زنی را انجام دادند و نشان دادند که لزوماً این اقدامات به صورت میانگین به ده فلت کاری اول محدود می¬شوند